Anatomia Vampirica

Choć nasz wygląd zwenętrzny pozostaje taki sam, jak u istot żywych, tak czy inaczej nie podlega wątpliwości, że ciało ulega takim samym przemianom, jak psychika. Gros fizycznych zmian jest przedmiotem powszechnej wiedzy do tego stopnia, że dopuściliśmy do ich zaistnienia w popularnej fikcji. Kły są rzeczywiście długie i ostre, odpowiednie do ściągania krwi. Osiągają jednak swoją pełną długość tylko na czas zabijania, na co dzień pozostają wsunięte w zębodoły dzięki skurczam elastycznej tkanki u ich podstawy. Niektórym brakuje możliwości chowania zębów, dlatego są oni łatwo rozpoznawalnym i wimierającym klanem.
Aby się pożywić, musimy po prostu ugryźć, wyciągnąć zęby z rany i zacząć pić. Kiedy po wypiciu krwi wyliżemy ranę, na ciele nie pozostanie żaden ślad. Prawdą jest, że gdy tylko wyliżemy jakąkolwiek ranę, którą zadaliśmy pazurami lub kłami, zagoi się ona całkowicie.
Nasza skóra, podobnie jak u kinowego wampira, jest nieodmiennie blada. Jest to spowodowane zapewne naszą awersją do światła oraz tym, że w naszych żyłach nie płynie już krew.
Nasz Głód to popęd do zaspokojenia potrzeby żywności, w co nie można wątpić. Dlatego też wydaje się, że nasze organy utraciły zdolność trawienia. Rzadko oserwuje się grubego wampira i prawie zawsze można zaobserwować nowo nabytą po Przemianie szczupłość. Organy układu pokarmowego, jako coś niepotrzebnego, najprawdopodobniej zanikają.
Ciało wampira pozostaje takie, jakie było w chwili śmierci. Jeśli chcę, by moje włosy lub paznokcie były krótsze, muszę je ścinać każdego wieczora po przebudzeniu. Skóra jest lekko opięta na kościach - zupełnie jak u świeżego trupa.
Podobnie jak płuca, które już nie oddychają, tak też i serce już nie bije. Krew ofiary przenika w jakiś sposób ciało ale raczej w procesie osmozy, niż żyłami i tętnicami. Daje się to zauważyć, kiedy wampir płacze - a robi to rzeczywiście i nawet częściej niż śmiertelnicy mogliby sobie wyobrazić - jego łzy to krople krwi. Poderżnij wampirowi gardło, a przekonasz się, że jego arterie są puste.
Mamy zdolność do bardzo szybkiego leczenia się z większości ran. Nadal odczuwamy ból, a odruchy przesyłają krew w zranione mijsca tak jak za życia; krew ofiary napływa w uszkodzoną tkankę i zabarwia ją na purpurowo.
Kiedy wampir zostaje unicestwiony, jego rozkład następuje bardzo szybko, jak gdyby Czas odbierał dług narosły przez dziesiątki, a nawet całe wieki. Po wampirze zostaje jedynie pył, dlatego też anatomiczne studia po unicestwieniu są niemożliwe i tak wiele trzeba zgadywać.
Pozostaje ostatnie pytanie - o coś intymnego, na co odpowiem tak delikatnie, na ile potrafię. Dzięki wielu dziedzinom sztuki, wampir został utrwalony jako przystojny bohater romansu albo czegoś więcej niż romansu. Jakkolwiek akt miłosny jest możliwy u wampira obojga płci, to towarzyszące temu doznania, pociąg i reakcje, umarły wraz z ciałem, które na skutek tego pozostaje raczej chłodne i wcale niepobudzone. Jedynie wysiłkiem woli potrafimy wtłoczyć krew w stosowne miejsca w taki sam sposób, w jaki leczymy rany; ale nic poza tym z tego nie wynika. Ekstaza Pocałunku zastępuje nam wszelkie tego typu potrzeby. Jedynym przedmiotem naszego pożądania jest krew.