Przeistoczenie

"Te oczy. Niczym otchłanie potępienia. Niczym kule z czarnej stali. Patrzyłem w nie i byłem zgubiony. Mój umysł krzyczał, wołając o pomoc. Strach - panika - ucieczka! Ale ciało nie odpowiedziało - nie mogłem się ruszyć!
Przez kilka uderzeń serca pieścił moją twarz, by po chwili zsunąć dłoń niżej i objąć palcami szyję. Jego oczy, takie szlachetne - i takie bezlitosne.
Dlaczego nie krzyczę?
Skoczył jak wilk! Kły zacisnęły się na moim gardle i przebiły ciało. Fala gorąca: ekstaza. Zlizał moją esencję, która spłynęła w dół, po szyi; zaraz potem zaczął ssać. Przywarłem do niego jak tonący, jak kochanek. Moja opoka, moja żądza.
Moje zmysły wirowały i, odpływając w noc, szukały stałego gruntu. Chwyciłem się kurczowo poły jego płaszcza. Jeśli są Niebiosa, wierzyłem, że wkrótce je znajdę. Jeśli jest Piekło, to wiedziałem, że już tam jestem.
Czułem jak moje życie odpływa. Wzrok mętniał; wydałem ostatni, cichy jęk. Opuszczając świat ciemności i bólu, powstałem, pozostawiając ciążące mi ciało zwinięte na ziemi. Spadło już ostatnie ziarno piasku w klepsydrze. Teraz jest cisza. Tutaj jest spokój.
To śmierć, zguba...
Parzy! Ból! Szok! Czuję gorycz. Chłodny aromat wyrywa moją duszę ze spoczynku. On podaje mi swój nadgarstek. Wilgoć życia - jej czerwień lśni zachęcająco. Wiem tylko jedno: muszę pić, aby przeżyć.
Och, Panie, zlituj się nade mną!
Jestem jak zwierzę na uwięzi. Przyssam się chciwie. Gorący płyn pieści podniebienie, witam jego ciepło. Nerwy ulegają trupowi powracającemu w ból życia. Próbuję krzyczeć. Życie płynie nieustannie z niesłabnącą siłą, wypełnia mnie całego. Ból przeradza się w rozkosz. Coś wspaniałego, ożywcza agonia. Stajemy się jednością.
Czym teraz jestem?
Z dzikim krzykiem szukam mego źródła życia. Wyczerpało się. Upadam na ziemię. Gdzieś rozlega się brzdęk tłuczonego szkła. Jestem sam.
Z darem życia wciąż jeszcze wypełniającym żołądek, zatapiam sie w królestwie koszmarów".

Wspomnienia Angelusa, VII pokolenie;
choć było to 900 lat temu, wciąż żyje we mnie