Potwory, wszędzie potwory...

**Anna** Listopad 12th 2008, 21:55

Wypełniają naszą wyobraźnię. Chowają się pod naszymi łóżkami. Czają się w mrocznych zakamarkach naszej pierwotniej podświadomości. Nie uciekniesz, nie schowasz się - dopadną cię wszędzie. To bestia, to niszczyciel, to Lusus Natura.
Co to jest i dlaczego się tego lękamy?
Jakie ma imię?
Zawsze mieliśmy swoje Diabły. Długo rozpalały romantyczną wyobraźnię zarówno księży jak i poetów. Kiedyś nazywaliśmy je Trollami, potem nadano im imię Demonów, a następnie Wiedźm warzących przeklęte mikstury. Jeszcze później powiedziano, że Potwór to głodny Wilk, Bogeyman czy Godzilla strasznego okresu Zimnej Wojny. W końcu ktoś nazwał To ludzką ignorancją i nietolerancją. Przez jakiś czas starano nam się wmówić, że potwory w ogóle nie istnieją, że wszystko o Wszechświecie już wiadomo lub będzie wiadomo wkrótce.
Ale teraz wiemy lepiej. Odświerzyliśmy naszą znajomość z Bestią. Poznaliśmy jej prawdziwe imię.
Teraz rozumiemy bezmiar wieczności, jej niewyobrażalną nieskończoność, chaos jej struktury i własną żałosną nikłość. Wreszcie uznaliśmy wagę problemów, jakie przed nami stoją i naszą widoczną niemożność dokonania nieodzownej dla naszego ocalenia zmiany.
Dziś uchwyciliśmy przebłysk rzeczywistości i zobaczyliśmy prawdę zza zasłony. Zatoczyliśmy pełen krąg i na powrót odkryliśmy Diabła. Odzyskaliśmy nasze starożytne dziedzictwo. Odnaleźliśmy to, czemu nadawaliśmy tak wiele imion - źródło naszego śmiertelnego strachu.
Odnaleźliśmy wroga... To my.
Jesteśmy poszukiwaczami, wiecznie szukającymi niepokojącej prawdy o naszych ludzkich ograniczeniach, szukąjacymi w sobie tego, co jest niejasne, niepewne lub nieczyste - tego, co nie jest nazwane. Dzięki potworom tworzymy, uzyskujemy wgląd w naszą "mroczną połowę". Owe diabły wyrażają to, co zalega najgłębsze i najbardziej niedostepne poziomy naszej podświadomości. Od niepamiętnych czasów dawały nam dostęp do naszego zwierzęcego ja, prawdziwe zaspokojenie emocjonalnych potrzeb i obietnicę brutalnej sprawiedliwości.
Wampir jest kwintesencją diabła, jemu to bowiem poświęcamy tyle miejsca w naszych myślach. Wampiry odżywiają sie podobnie jak my, zabijając, i przez smierć mogą odczuwać ten sam lęk, winę, pragnienie ucieczki. Uwięzione są w takim samym cyklu postu, święta i oczyszczenia. Podobnie jak my pragną zbawienia, czystości i pokoju. Wampir jest poetycką ekspresją naszych najgłębszych lęków i cieniem naszych najbardziej pierwotnych popędów.
I tak jak bohater z legendy musi zejść do Czyśćca, stanąć przed swoim katem, przełamać własne słabości i ostatecznie doznać oczyszczenia, tak aby powrócić do domu z darem ognia, tak i my musimy zejść na samo dno naszej duszy i powrócić do życia, dzierżąc wydarte sekrety. I to jest prawdziwa podróż Prometeusza. Takie jest znaczenie mitu. Tylko poprzez taką podróż możemy odkryć naszą prawdziwą naturę i śmiało spojrzeć w lustro.
Pokusa obietnicy duchowego zespoolenia jest niemal nie do odparcia. Zatem jednak jest to też najbardziej niepokojące przedsięwzięcie. Musicie uważać i kroczyć naprzód ostrożnie - nie ma bowiem podróży bez niebezpieczeństw. Nie zaglądajcie wgłąb własnej duszy, jesli nie macie w sobie tyle siły, by stawić czoła temu, co w niej znajdziecie.
Tak więc pamiętajcie:
Nie ma zadnych potworów...